Βάλε το μυαλό, να βάλει την ψυχή, να σου βρει ενέργεια
Θα ήθελα πρώτα να ξεκαθαρίσω πως όσα λεχθούν παρακάτω είναι αποτέλεσμα αποκλειστικά δικού μου στοχασμού και προβληματισμού, οπότε είμαι όσο μου επιτρέπεται επιφυλακτικός, καθώς δε βασίζομαι σε εμπεριστατωμένες πληροφορίες αλλά σε προσωπικές μου παρατηρήσεις.
Όλα ξεκίνησαν ένα πρωινό που σηκώθηκα απ’ το κρεβάτι έπειτα από μια ακόμη βραδιά παρέας με τα προβλήματα μου. Ήταν θυμάμαι η 3η στη σειρά. Δεν είχα κοιμηθεί σχεδόν 3 μέρες. Η κούραση μου ήταν τέτοια που δυσκολευόμουν ακόμη και να κρατήσω το κεφάλι μου όρθιο. Απλά έγερνε κι εγώ πάλευα να το ξαναφέρω στη θέση του. «Α, ώστε έτσι μοιάζει η απόλυτη εξουθένωση. Το μόνο εύκολο είναι η αναπνοή. Όλα τα άλλα μοιάζουν Γολγοθάς». Κάποια στιγμή χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν ο γιατρός, με ευχάριστα νέα. Πολύ ευχάριστα νέα. Να μη σας τα πολυλογώ, έγινα άλλος άνθρωπος. Απ’ την ενέργεια που με πλημμύρισε, λίγο έλειψε να σηκωθώ απ’ το καρότσι μου. Πως όμως είχε συμβεί αυτό;
Είναι γνωστό ότι ο άνθρωπος προσλαμβάνει υδατάνθρακες, πρωτεΐνες και λίπη για να τα μετατρέψει σε ενέργεια ώστε να μπορέσει να αντιμετωπίσει την κάθε καινούργια μέρα. Κάθε μα κάθε δραστηριότητα μας απαιτεί ενέργεια, ενέργεια που τη διανέμουμε και τη διαχειριζόμαστε με τη βοήθεια του νου μας. Αν πάω για τρέξιμο μετά δε θα μπορώ να βγω βόλτα, αν κοιμηθώ καλά θα πάω στη δουλειά ορεξάτος κλπ. Το σώμα ακολουθεί το μυαλό όσο υπάρχει ενέργεια διαθέσιμη. Αν η κούραση μας είναι τεράστια, έπειτα από μια δύσκολη μέρα, όσο ο νους και να δίνει εντολές καθώς το βράδυ πλησιάζει, μοιάζει πρακτικά αδύνατον το σώμα να υπακούσει. Με το ζόρι μπορούμε να περπατήσουμε, ίσως ακόμη και να μιλήσουμε. Όλοι μας λογικά έχουμε βιώσει μια κάποια τέτοια κούραση. Δεν υπάρχει ενέργεια για το παραμικρό.
Το καταραμένο τηλέφωνο όμως χτυπάει. Η μητέρα μας είχε σοβαρό ατύχημα, ή το παιδί μας έμπλεξε άσχημα ή κερδίσαμε το τζόκερ ή μας πήρε τηλέφωνο ο έρωτας της ζωής μας και θέλει να βρεθούμε. Τη συνέχεια νομίζω πως μπορείτε να τη φανταστείτε. Τρέχουμε όπως δεν έχουμε ξανατρέξει ποτέ μας. Πεταγόμαστε, βάζουμε ρούχα και εξαφανιζόμαστε. Χωρίς ενέργεια όμως ούτε τρέχεις ούτε χοροπηδάς. Και μιλάμε για τρέξιμο που δεν έχουμε ξανακάνει στη ζωή μας. Μιλάμε δηλαδή για πολύ ενέργεια.
Τι συνέβη λοιπόν; Κάποια ψυχική κατάσταση (θυμός, φόβος, αγάπη κλπ) απελευθέρωσε μέσα μας ενέργεια που δεν ξέραμε καν πως υπάρχει. Εκεί που καμία σκέψη δεν ήταν ικανή να μας κινητοποιήσει, ένα αναπάντεχο συναίσθημα τα κατάφερε και με το παραπάνω. Πως θα ήταν άραγε εάν μπορούσαμε να εκμεταλλευτούμε αυτήν την κρυμμένη ενέργεια κατά βούληση; Εκεί που το σώμα μας μας εγκαταλείπει ενώ εμείς το χρειαζόμαστε τόσο πολύ, εκεί είναι που πρέπει να βάλουμε το χεράκι μας και να κάνουμε τη διαφορά. Πως όμως;
Μία σκέψη αρκεί. Ο τρόπος για να βάλει το μυαλό σε εκκίνηση την ψυχή είναι είτε μέσω της μνήμης είτε μέσω της φαντασίας. Έτσι μπορούμε να κλείσουμε τα μάτια μας και με τη θέληση μας να αισθανθούμε πράματα και καταστάσεις με απώτερο σκοπό όταν ανοίξουμε ξανά τα μάτια μας, να νιώθουμε μία άγνωστη έως τα προηγούμενα ενέργεια. Μπορούμε να θυμηθούμε δύσκολες στιγμές του παρελθόντος και να νιώσουμε δυνατοί που τα καταφέραμε και τα ξεπεράσαμε. Μπορούμε να αναπολήσουμε στιγμές μοναδικής ευτυχίας με σκοπό να δώσουμε μία ώθηση για να βρούμε τη δύναμη για να ξαναζήσουμε τέτοιες στιγμές. Παρομοίως μπορούμε να φανταστούμε οτιδήποτε πιστεύουμε πως θα βοηθήσει, αρκεί να το κάνουμε συγκεντρωμένοι και προσηλωμένοι στο στόχο μας.
Εάν είναι εφικτή μία τέτοια “ασυνήθιστη” πηγή ενέργειας; Ναι είναι! Το έχω κάνει αρκετές φορές και δούλεψε. Υπήρξαν φορές που το παρελθόν μου “έδειξε” πως το παρόν είναι παιχνιδάκι. Υπήρξαν φορές που η φαντασία μου αποκάλυψε εικόνες στο μέλλον οι οποίες άξιζαν κάθε σπιθαμή ενέργειας και προσπάθειας του σώματος μου σήμερα! Εάν είναι εύκολο; Όχι, σε καμία περίπτωση. Αξίζει όμως ο κόπος και οι προσπάθειες γιατί πάντα παραμονεύουν οι στιγμές που το σώμα θα μας εγκαταλείψει εκεί που το χρειαζόμαστε περισσότερο. Τότε εμείς θα κάνουμε τη διαφορά, γιατί υπάρχουν οι μηχανισμοί, αρκεί να μάθουμε να τους χρησιμοποιούμε.