Το τέρας της απληστίας
Θα ξεκινήσω τα λεγόμενα μου με κάτι που ίσως θα σας φανεί κοινότυπο και μάλλον θα έχετε δίκιο. Στον κόσμο μας σήμερα υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί και μάλιστα αυτός ο διαχωρισμός ισχύει από πολύ πολύ παλιά, περίπου από όταν άρχισαν οι άνθρωποι να ξεχωρίζουν τα πράματα σε «δικά μου» και «δικά σου». Αυτό το ξέρουμε και το καταλαβαίνουμε σχεδόν όλοι. Υπάρχει όμως κάτι που μπορεί να μας διαφεύγει κι αυτό είναι μια τεραστίας σημασίας διαφορά ανάμεσα στους πλούσιους του «πριν» και τους «πλούσιους» του σήμερα. Τα καμπανάκια και τα σήματα κινδύνου ηχούν σε πολλά μέρη του πλανήτη και εμείς εδώ θα προσπαθήσουμε να τα αποκρυπτογραφήσουμε.
Ναι, πράγματι, πάντα υπήρχαν πλούσιοι και φτωχοί και πολύ πιθανόν (δυστυχώς) να υπάρχουν και για πάντα. Τι έχει όμως αλλάξει; Θα τολμήσω να πω η απληστία τους, κάτι που μπορεί να υπήρχε πάντα αλλά τα τελευταία χρόνια θέριεψε για τα καλά μιας και βρήκαν τα μέσα για να πετυχαίνουν τους στόχους τους με ύπουλους και αφανείς τρόπους. Τι συμβαίνει λοιπόν; Πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι. Μπορεί η πίτα να μοιραζόταν πάντα άνισα, αλλά ανέκαθεν υπήρχε και ένα μικρό κομματάκι με λίγα ψίχουλα που προορίζονταν για τη μεγαλύτερη μερίδα του λαού. Αυτό που έχει αλλάξει τώρα είναι ότι τα θέλουν όλα μα όλα δικά τους, ακόμη και τα ψίχουλα!
Όλα τα παραπάνω αποτυπώνονται εύστοχα στο σύνθημα – κίνημα «Είμαστε το 99%» που πρωτοεμφανίστηκε στις ΗΠΑ και πυροδότησε πληθώρα διαδηλώσεων και διαμαρτυριών σε όλο το πλανήτη. Το μήνυμα δεν ήταν άλλο παρά η ξεκάθαρη κατακραυγή κατά της ανισότητας των εισοδημάτων και του πλούτου. Δεν φτάνει που το 99% έπρεπε να πληρώσει για τα λάθη της απόλυτης μειοψηφίας του 1%, αλλά καλείται τώρα να στερηθεί και τα ψίχουλα με τα οποία μέχρι τώρα επιβίωνε. Και σαν να μην έφταναν όλα τα παραπάνω, το 99% καλείται να ανεχτεί και τις ύβρεις του 1%, προσβολές που ατιμώνουν το ανθρώπινο είδος στο σύνολο του.
Αποκαλείται το «τοίχος της ντροπής» και είναι ένα τοίχος στο Περού που χωρίζει τους πλούσιους από τους φτωχούς. Ναι καλά διαβάσατε. Απ’ τη μία πλευρά υπάρχουν πολυτελή σπίτια, με κήπους πισίνες και ακριβά αυτοκίνητα ενώ απ’ την άλλη πλευρά υπάρχουν μπατιράκια που μένουν σε παράγκες και δίνουν 25 δολάρια το μήνα (σχεδόν ένας μισθός) για να αγοράσουν το νερό τους, το οποίο μάλιστα πρέπει να κουβαλήσουν και οι ίδιοι. Ο ρόλος του τοίχους λένε πως είναι για να μειωθεί η εγκληματικότητα ή αλλιώς, για να μην ενοχλούν οι φτωχοί τους πλούσιους.
Δεν τελειώνει όμως εδώ η προσβολή. Πριν λίγους μήνες, στην πρωτεύουσα του Περού (Λίμα, περιοχή των πλουσίων) διατελέστηκε η ετήσια σύνοδος του διεθνούς νομισματικού ταμείου και της παγκόσμιας τράπεζας για να συζητήσουν μεταξύ άλλων και για την φτώχεια. Δηλαδή, ένα τσούρμο από τραπεζίτες γευμάτισαν με αστακούς, πίνοντας κοκτέιλ και φορώντας ρούχα και ρολόγια που κόστιζαν όσο η τροφοδοσία ενός χωριού για ένα μήνα, και όλα τα παραπάνω για να συζητήσουν το πρόβλημα της φτώχειας, ενώ λίγα μέτρα παραπέρα, πίσω από το τοίχος, ζούσαν οικογένειες χωρίς νερό, ηλεκτρισμό και σύστημα αποχέτευσης.
Δεν μπορεί κανείς να με πείσει ότι δεν γνώριζαν τι γινόταν πίσω από το τοίχος. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι δεν συνειδητοποίησαν το άστοχο έως προσβλητικό της επιλογής της τοποθεσίας για το συνέδριο αυτό. Η μόνη λογική εξήγηση είναι ότι δεν τους καίγεται καρφί και είναι πρόθυμοι για κάθε είδους προσβολή.
Πρέπει το τοίχος αυτό να γκρεμιστεί. Πρέπει η απληστία τους να χαλιναγωγηθεί. Αυτός είναι ο μοναδικός δρόμος για ειρηνική συνύπαρξη.