Όταν το μέλλον δίνει ζωή στο παρόν
«Μη σταματάς να ονειρεύεσαι» άκουγα ξανά και ξανά, μόνο που κανείς δεν μου είπε να προσέχω να μην σπαταλήσω τα όνειρα μου
Και αν σωστά αναρωτιέστε πως τα όνειρα μπορούν να ‘’σπαταληθούν’’, ακολουθήστε τη σκέψη μου για λίγα δευτερόλεπτα
Για χρόνια φανταζόμουν ένα μέλλον που με κρατούσε αιχμάλωτο του παρελθόντος. Ότι όνειρο και να έκανα για το μέλλον ήταν όνειρο που είχε προαπαιτούμενο ένα θαύμα της ιατρικής που είτε θα με σήκωνε από το αμαξίδιο, είτε θα μου έβαζε ένα ρομποτικό-λειτουργικό χέρι που το είχα τόσο μεγάλη ανάγκη. Αυτοί ήταν οι μοναδικοί τρόποι για να υπάρξει ένα καλό μέλλον, στο οποίο όσο δεν κατάφερνα να φτάσω, απλά ανέβαλα να ζήσω στο παρόν. Όλα άλλαξαν όταν μετά από χρόνια κατάφερα να αποκωδικοποιήσω και κατά συνέπεια να ξεπεράσω ένα τέτοιο όνειρο, που το έχω μάλιστα αποδώσει σε στοίχους και μουσική πολύ πριν το αφήσω να με διδάξει. Μάλλον αυτός ήταν ο τρόπος μου να εξελιχθώ μαζί του. (Μπορείτε να το ακούσετε εδώ -> https://www.youtube.com/watch?v=pA8Ja4A_r5s)
Στο όνειρό μου λοιπόν εμφανίστηκε ένας άγγελος και μου πρότεινε μια συμφωνία, να διαλέξω ανάμεσα από δύο εκδοχές. Στη πρώτη θα με έκανε ‘’καλά’’ και θα μπορούσα για είκοσι τέσσερεις ώρες να κάνω ότι μα ότι λαχταρούσε η ψυχή μου, μα μόλις ο χρόνος αυτός περνούσε, θα έπρεπε να τον ακολουθήσω μακριά από αυτή τη ζωή, δηλαδή κατά κάποιον τρόπο θα πέθαινα. Στην άλλη περίπτωση θα μου έδινε την επιλογή να ζήσω μια ζωή χωρίς άλλες δυσάρεστες εκπλήξεις στην υγεία μου μέχρι τα γεράματα μου, αλλά πάντα από το αναπηρικό μου αμαξίδιο. Δεν ξέρω πόσο το εννοούσα τη στιγμή εκείνη, αλλά στο όνειρο διάλεξα αμέσως την πρώτη επιλογή, χωρίς καμία δυσκολία. (πως επέλεξα να περάσω αυτές τις 24ώρες είναι το θέμα του παραπάνω τραγουδιού, που μπορείτε να βρείτε και να ακούσετε στο κανάλι μου στο youtube)
Αλήθεια, σας έχει τύχει να ακούσετε την έκφραση «Ζήσε την κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία»;; Είναι ακόμη μια γνωστή προτροπή για να ζήσουμε εντονότερα το παρόν και τη στιγμή. Σας θυμίζει κάτι; Γιατί εμένα μου φέρνει λίγο προς το όνειρο μου. Να κάνω ότι λαχταράει περισσότερο η ψυχούλα μου (σαν) να είναι η τελευταία μου μέρα. Στην παραπάνω πρόταση αυτό το σαν είναι λίγο ‘’παιχνιδιάρικο’’ γιατί ενώ υπάρχει, είναι και σαν να μην υπάρχει. Γιατί αν πράγματι ζούσαμε τη μέρα μας σαν να ήταν η τελευταία, πολύ πιθανόν να γινόταν και η τελευταία. Γιατί ίσως να κάναμε τρέλες, να θυμόμασταν ακραία αποθαμένα και να παίρναμε ρίσκα που δεν θα τα ‘’ακουμπούσαμε’’ διαφορετικά. Γι’ αυτό δεν ζούμε την κάθε μας μέρα σαν να είναι η τελευταία. Γιατί δεν θέλουμε να είναι η τελευταία, ούτε η προτελευταία.
Αυτό που υποστηρίζω στο νέο μου βιβλίο «Η τέχνη της αισιοδοξίας’’ είναι ότι ‘’θέλουμε και χρειαζόμαστε κάτι ανάμεσα στο «ζήσε την κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία» και στο «ζήσε την κάθε σου μέρα σαν να είναι η πρώτη». Θέλουμε φυσικά να ζούμε τη στιγμή και να νιώθουμε γεμάτοι από ζωή και αυτή η συνείδηση θα γίνει πραγματικότητα όταν το μέλλον και το παρελθόν θα γίνουν σύμμαχοι για το παρόν και όχι εμπόδιο του. Η φαντασία είναι ένα από τα πιο χρήσιμα εργαλεία στην ζωή μας και μόλις αρχίσουμε να περνάμε ποιοτικό χρόνο μαζί του, θα ανακαλύψουμε πολύ γρήγορα όλα όσα έχει να μας προσφέρει.‘’