μετατρέποντας την αδυναμία σε πλεονέκτημα

Θα ξεκινήσω με μία ιστορία, γιατί εμάς τους ανθρώπους μας αρέσει να ακούμε ιστορίες. Πριν πολλά χρόνια, δύο μεγάλοι στρατοί ήταν στα πρόθυρα της σύγκρουσης. Από τη μία οι Φιλισταίοι κι από την άλλη οι Ισραηλίτες. Κανείς όμως δεν έκανε πρώτος κίνηση για λόγους στρατηγικούς. Όποιος έκανε πρώτος επίθεση, θα έχανε. Οπότε και οι δύο περίμεναν. Έπρεπε όμως να λύσουν τις διαφορές τους. Έπρεπε να βρεθεί ένας τρόπος.

Και βρέθηκε. Ο καλύτερος μαχητής κάθε στρατού θα μαχόταν για ολόκληρη τη φυλή του. Όποιος από τους δύο πολεμιστές νικούσε, θα ισοδυναμούσε σαν ολόκληρος ο στρατός που εκπροσωπούσε να νικούσε τον πόλεμο. Μια μέθοδος λοιπόν που εκείνα τα χρόνια έληγε πολλούς πολέμους χωρίς να χάνονταν άδικα χιλιάδες ζωές.

Τους Φιλισταίους εκπροσώπησε ο Γολιάθ. Ένας πολεμιστής-τέρας που δεν είχε χάσει ποτέ μονομαχία στη ζωή του. Όσοι τον αντιμετώπιζαν, έπεφταν γρήγορα νεκροί στο πεδίο της μάχης. Από την άλλη, τους Ισραηλίτες εκπροσώπησε ένας νεαρός βοσκός με το όνομα Δαβίδ, μιας και κανείς άλλος δεν τολμούσε να πολεμήσει ενάντια στον Γολιάθ. Όταν ο τελευταίος αντίκρισε τον αντίπαλο του, δηλαδή τον Δαβίδ, ένιωσε προσβεβλημένος. Ο μικρός ήταν φύλλο και φτερό και δε κρατούσε ούτε σπαθί, ούτε ασπίδα. Ένα αδύναμο παιδί ήταν στα μάτια όλων που σε μια άνιση μάχη θα έχανε τη ζωή του μέσα σε δευτερόλεπτα.

Πράγματι, ήταν μια άνιση μάχη, αλλά για ποιον; Ο αδύναμος Δαβίδ που νίκησε τον δυνατό Γολιάθ; Αυτό δε ξέρουμε όλοι για εκείνη τη μάχη; Ως εδώ όμως! Μια τεράστια παρεξήγηση που πρέπει να λάβει τέλος εδώ και τώρα γιατί στο πέρασμα του χρόνου έχει “κατασκευάσει” πολλούς αδύναμους ανθρώπους και τους έχει καταδικάσει σε μια ζωή που δεν την αξίζουν. Ούτε εσείς, ούτε εγώ, ούτε κανείς δεν πρέπει να μας υπαγορεύει τι μπορούμε να κάνουμε και τι όχι.

Ο Γολιάθ ζύγιζε 120 κιλά και η πανοπλία, η περικεφαλαία, οι επικαλαμίδες του κτλπ ζύγιζαν άλλα 180 κιλά. Σε κάθε του βήμα ο Γολιάθ κουβαλούσε 300 κιλά. Ο ήλιος έκανε τα πράματα χειρότερα. Ήταν όμως ο “δυνατός”. Δεν είχε να φοβηθεί κάτι. Μόνο που δεν ήξερε πώς να σκοτώσει τον Δαβίδ που “πετούσε” τριγύρω του και του πετούσε πέτρες από σφεντόνα με τη δύναμη σφαίρας όπλου. Κάθε βήμα προς τον Δαβίδ ήταν και πιο βασανιστικό γιατί καταλάβαινε που είχε μπλέξει. Φώναζε τον Δαβίδ να πλησιάσει για μάχη σώμα με σώμα αλλά το μόνο που κατάφερνε ήταν να δείχνει ακόμη πιο αδύναμος. Ήταν απελπισμένος και έπεσε σαν απελπισμένος από μια χαριστική βολή. Η ιστορία έγραψε πως ο “αδύναμος” Δαβίδ νίκησε τον “δυνατό” Γολιάθ. Εγώ πάλι λέω πως ο καημένος Γολιάθ με τα όπλα που διάλεξε και τη στρατηγική που ακολούθησε ίσως συμμετείχε στην πιο άνιση μάχη όλων των εποχών. Ήταν ξεκάθαρα ο αδύναμος και είχε προφανώς πολλά μειονεκτήματα!

Ακριβώς έτσι κι εμείς, στη σύγχρονη εποχή, έχουμε την τάση να μπερδεύουμε το μειονέκτημα με το πλεονέκτημα και να χαρακτηρίζουμε πολλούς ανθρώπους αδύναμους απλά και μόνο επειδή είναι διαφορετικοί. Τους λέμε ίσως ανάπηρους και τους δίνουμε επίδομα παρηγοριάς. Και δεν μαθαίνουμε τίποτα όταν αυτοί ανέρχονται και μας διαψεύδουν. Τις περιπτώσεις αυτές τις λέμε εξαιρέσεις του κανόνα γιατί νιώθουμε τόσο άβολα να παραδεχτούμε πως ο κανόνας μας είναι λανθασμένος.

Ο Ντέιβιντ Μπόιζ ήταν δυσλεκτικός. Γεννήθηκε στη αγροτική περιοχή του Ιλινόι. Δυσκολευόταν αφάνταστα να διαβάσει, ακόμη και να δει τηλεόραση. Δεν προλάβαινε αυτά που έλεγαν. Είχε ωστόσο πολύ καλή μνήμη. Ότι άκουγε προσεκτικά, το θυμόταν. Πήρε απολυτήριο λυκείου με χίλια ζόρια. Η μάνα του έκλεγε από χαρά για ώρα κατά την αποφοίτηση του, τόσο πολύ συγκινημένη ήταν. Ο Ντέιβιντ μετά έπιασε δουλειά σε οικοδομή. Μια μέρα όμως του τη βάρεσε. Ήθελε να γίνει δικηγόρος. Εκμεταλλεύτηκε ένα πρωτοεμφανιζόμενο νόμο που του επέτρεπε να μπει στη σχολή χωρίς εξετάσεις. Οι γύρω του τρελάθηκαν. Η νομική ήθελε άπειρο διάβασμα. Κι αυτός δεν μπορούσε να διαβάσει. Τι στο καλό είχε στο μυαλό του. —– Σήμερα ο Ντέιβιντ Μπόιζ είναι από τους πιο διάσημους δικηγόρους όλου του κόσμου. Πως; Δούλεψε σκληρά και πολύ οργανωμένα. Το πιο σημαντικό; Ήταν πολύ καλός ακροατής. Όσο οι συμμαθητές του έγραφαν μανιωδώς σημειώσεις, αυτός άκουγε προσεκτικά και τα κατέγραφε όλα στη μνήμη του. Η μνήμη του έτσι εξελίχθηκε σε ένα αξιοθαύμαστο εργαλείο. Αν μπορούσε να διαβάσει, πολλά πράματα θα γίνονταν πιο εύκολα για αυτόν. Από την άλλη, το ότι δε διάβαζε καλά τον ανάγκασε να ακούει προσεκτικά και να απλουστεύει όλα όσα έλεγε, κάτι που άρεζε πολύ στους δικαστές και τους ενόρκους, την ίδια ώρα που άλλοι δικηγόροι μιλούσαν περισπούδαστα και κούραζαν. Πάμε λοιπόν άλλη μία για να το χωνέψουμε. Ο δυσλεκτικός Ντέιβιντ Μπόιζ που πάλευε για ώρες να διαβάσει μια σελίδα βιβλίου, είναι σήμερα από τους πιο διάσημους δικηγόρους όλου του κόσμου γιατί δεν άκουσε αυτά που του έλεγαν και μετέτρεψε το μειονέκτημα του σε πλεονέκτημα.

Ο Στίβεν Χώκινγκ, ο σπουδαιότερος ίσως εν ζωή φυσικός, πάσχει από τη νόσο του κινητικού νευρώνα, ο Ντοστογιέφσκι έπασχε από επιληψία, ο Βαν Γκογκ έπασχε από βαριά κατάθλιψη και ο Μπετόβεν από κώφωση. Μπορώ να σας λέω τέτοια παραδείγματα μέχρι αύριο. Δεν είναι αυτός ο στόχος μου. θέλω να καταλάβουμε ότι οι αναπηρίες τους δεν είναι ασύνδετες με όλα τα σπουδαία που έχουν πετύχει. Αυτό που ΕΜΕΙΣ αποκαλούμε μειονέκτημα, ΑΥΤΟΙ το μετέτρεψαν σε ένα πανίσχυρο εργαλείο. Γιατί η ζωή είναι πολύπλοκη και διέπεται από νόμους που αλληλοσυνδέονται. Κάποιος που έχει μειονέκτημα σε κάτι, έχει και την επιλογή να αναπτύξει δεξιότητες πολύ πιο χρήσιμες στη ζωή από το κενό που δημιουργεί η αναπηρία του. Η ζωή είναι μια αρένα όπως αυτή που βρέθηκε ο Δαβίδ και ο Γολιάθ όπου εσύ διαλέγεις τα όπλα σου και πως θα κινηθείς για να νικήσεις.

Όλα αυτά που λέω και γράφω θέλω να πιστεύω πως αποτελούνε ένα σπόρο, που με τη σειρά σας εσείς καλείστε τώρα να καλλιεργήσετε μέσα σας. Γιατί όλα όσα γράφω εδώ σας αφορούν, Γιατί αναπηρία δεν είναι μόνο να μην έχεις χέρια ή πόδια, ή να μην ακούς ή να μη βλέπεις. Αναπηρία είναι επίσης να μην μπορείς να σκεφτείς καθαρά, αναπηρία είναι να βλέπεις όλη μέρα τηλεόραση και να φοβάσαι να βγεις απ’ το σπίτι σου, αναπηρία είναι να αγαπάς μόνο τον εαυτό σου, να μη βοηθάς ποτέ τον συνάνθρωπο σου, να είσαι άδικος και αχάριστος. Αυτά κι άλλα πολλά είναι αναπηρίες. ΕΜΕΙΣ λοιπόν διαλέγουμε τι είναι μειονέκτημα και τι πλεονέκτημα. Εμείς διαλέγουμε αν είμαστε ανάπηροι ή άλλος ένας άνθρωπος με προβλήματα υγείας που παρ ’όλα αυτά προσπαθεί, αγωνίζεται και στο τέλος της μέρας χαμογελάει…

Καθιστός και παρεξηγημένος

Δεν σας κάνω πλάκα. Αυτό συνέβη στ’ αλήθεια. Ίσως όμως να έκαναν σε μένα πλάκα. Αυτό δε το ξέρω. Σε αυτή τη χώρα που ζούμε όλα είναι πιθανά. Εάν θα γελάσετε ή θα νευριάσετε, ούτε αυτό το ξέρω. Εγώ κάθε φορά που θυμάμαι αυτό το περιστατικό, αντιδράω και διαφορετικά. Για να δούμε με τι διάθεση θα το αντιμετωπίσω αυτή τη φορά…
Ήμουν έξω από ένα σούπερ μάρκετ και περίμενα έναν φίλο μου που είχε μπει μέσα για να μου αγοράσει κάτι. Υπό άλλες συνθήκες θα έμπαινα κι εγώ, απλά εκείνη τη φορά είχε τόσο πολύ κόσμο που δε το ρίσκαρα.
Η ώρα όμως περνούσε κι ο φίλος μου πουθενά. Ήταν ακόμη κάπου στα μισά της ουράς για το ταμείο. Εγώ πηγαινοερχόμουν πέρα δώθε μπρος την είσοδο του μάρκετ για να περάσει η ώρα. Τότε είδα έναν σκουρόχρωμο τυπάκο, που την είχε πέσει εκεί δίπλα για ελεημοσύνη, να με κοιτάει έντονα. Για την ακρίβεια δεν με άφηνε λεπτό από τα μάτια του, τα οποία έκρυβαν κάτι σαν απορία. Ίσως να αναρωτιόταν ποιος από τους δυο μας ήταν σε χειρότερη θέση. Αυτός που δεν είχε τι να φάει και που να κοιμηθεί ή εγώ που ήμουν καθηλωμένος σε ένα ηλεκτρικό αμαξίδιο, ανίκανος να χρησιμοποιήσω τα χέρια και τα πόδια μου για ολόκληρη την υπόλοιπη ζωή μου;
Μη βιαστείτε όμως να απαντήσετε. Πιστέψτε με, δεν είναι καθόλου εύκολο ερώτημα. Και εκτός αυτού, δεν είναι και το ζητούμενο στην ιστορία αυτή. Αλλού κρύβεται το μυστικό της βλακώδους και συνάμα λογικής παρεξήγησης.
Όλα ξεκίνησαν όταν ένας καθωσπρέπει κύριος που τελείωσε με τα ψώνια του, έκανε να πάει στο αυτοκίνητο του με 3 σακούλες στα χέρια. Δε βιαζόταν και περπατούσε αργά. Πέρασε από δίπλα μου με ακόμη πιο αργό βήμα. Κάτι σκεφτόταν. Κοιτούσε μια το σκουρόχρωμο τυπάκο, μια εμένα. Τι στην ευχή προσπαθούσε να αποφασίσει, δεν είχα ιδέα. Τελικά διάλεξε. Έκανε δυο βήματα πίσω για να με περιεργαστεί καλύτερα. Παρ’ όλα αυτά, δεν κράτησε το βλέμμα του για πολλά δευτερόλεπτα πάνω μου. Η εικόνα μου πιθανώς να του προκάλεσε κάτι μεταξύ ταραχής και στεναχώριας. Περίεργο πάντως γιατί είχα φτιάξει και το μαλλί μου εκείνη τη μέρα. Ακόμη πιο περίεργη όμως ήταν η ερώτηση που τελικά βρήκε το θάρρος να μου κάνει.
– Τα ψιλά που να τα βάλω; είπε κραδαίνοντας κάποια κέρματα μες την παλάμη του. Εγώ στην αρχή δεν κατάλαβα απολύτως τίποτα. Έμεινα να τον κοιτάω σα χαζός.
– Τι πράμα; ρώτησα με γνήσια απορία, που δε κράτησε όμως για πολύ ακόμη. Τελικά κατάλαβα και ενστικτωδώς χαμογέλασα. Βιάστηκα ωστόσο γιατί η πλάκα συνεχίστηκε.
– Α, ωραία, μιλάς κιόλας! Τα ψιλά που στα αφήσω;;; ξαναείπε με φωνή ακόμη πιο βροντερή γιατί πιθανολογώ πως υπέθεσε ότι δεν ακούω καλά. Δεν θύμωσα μαζί του όμως καθόλου. Ασχέτως που με είδε σε ένα αναπηρικό αμαξίδιο και κατάλαβε ότι είμαι επαίτης, μουγκός και κουφός.
– Δώς΄τα στο φίλο δίπλα μου. Είμαστε ομάδα. Tου απάντησα ψύχραιμος και ωραίος, καθώς του έδειχνα τον σκουρόχρωμο τυπάκο δίπλα μου.
Φτάσαμε έτσι επιτέλους στο ερώτημα της προκείμενης ιστορίας.
Ποιος φταίει και γιατί;
Ούτε τώρα όμως πρέπει να βιαστείτε να απαντήσετε. Ρίξτε πρώτα μια ματιά στον καθρέφτη σας, στην οικογένεια σας, στο σχολείο σας, στη γειτονιά σας, σε αυτούς που ψηφίσατε κλπ… Όλο και κάποιος θα φταίει που συγχέουμε τα κινητικά προβλήματα με μία απ’ τις πιο τρομερές συμφορές που μπορεί να τύχει σε κάποιον.
Αλλά μη σκάτε για τίποτα. Μια παρεξήγηση είναι όλα…

Η ιστορία του μικρού πρόσφυγα Ocean από τον Δημήτρη Αντωνίου

Γεια σας. Το όνομα μου είναι ocean και είμαι εννιά ετών και κάτι. Θα σας πω την ιστορία μου, αλλά θα το κάνω όσο πιο γρήγορα μπορώ γιατί από στιγμή σε στιγμή μπορεί να πιάσουμε στεριά και τότε θα πρέπει να σταματήσω.

Έρχομαι από μια χώρα που δεν είμαι σίγουρος πως λέγεται και αυτό γιατί μπερδεύτηκα όταν χωριστήκαμε σε ομάδες. Υπήρχαν οι νόμιμοι «κακοί» τους οποίους διαλέγαμε εμείς, υπήρχαν οι παράνομοι «κακοί» που θέλαν να κάνουν κακό στους νόμιμους «κακούς» και υπήρχαν και οι τρελοί «κακοί» που ήθελαν να κάνουν κακό σε όλο τον κόσμο. Τώρα σε ποια ομάδα ήμουν εγώ και η οικογένεια μου δεν είμαι σίγουρος. Όταν ρώτησα τον μπαμπά μου το μόνο που έκανε ήταν να με αγριοκοιτάξει. Δεν το έβαλα κάτω όμως. Πήγα ρώτησα έναν παππούλη που έμενε παραδίπλα από εμάς αλλά δεν κατάλαβα τίποτα από την απάντηση του. ‘’Είμαστε τα πειραματόζωα όλων των κακών του κόσμου‘’ μου είπε. Δεν ξέρω τι σημαίνει εκείνη η μεγάλη λέξη στην αρχή, αλλιώς μπορεί να καταλάβαινα. Βασικά, πολλά είναι αυτά που δε ξέρω γιατί δε πήγα και σχολείο, ο μπαμπάς μου όμως μου λέει να μη στεναχωριέμαι γιατί ξέρω καλά όσα πρέπει για να παραμένω ζωντανός, δηλαδή να τρέχω γρήγορα και να αποφεύγω βόμβες. Μη σας φαίνεται περίεργο. Αλήθεια είναι.

Δεν έχω δει ποτέ βόμβα από κοντά αλλά έχω δει τι αφήνει πίσω της. Μάλλον στρόγγυλες και μεγάλες μπάλες είναι οι βόμβες. Έτσι σκέφτηκα αρχικά χτες όταν γύρισα στην αυλή να δω τι απέγιναν οι φίλοι μου. Παίζαμε 3-4 παιδιά μαζί ένα παιχνίδι που το δοκιμάζαμε πρώτη φορά. Πετούσαμε ένα ντενεκεδάκι ο ένας στον άλλον και όπως κάνει πάντα, με φώναξε η μάνα μου να την βοηθήσω να κουβαλήσει μια λεκάνη με πράματα, αδιαφορώντας που μας χαλάει το παιχνίδι. Τότε ήταν που άκουσα το πιο δυνατό μπαμ που έχω ακούσει ποτέ μου. Η γη πήγε πάνω κάτω πολλές φορές και απ’ τους τοίχους και τα ράφια πέσαν όλα τα πράματα κάτω. Η μάνα μου άρχισε να τσιρίζει αλλά εγώ έκανα αυτό που μου έμαθε ο πατέρας μου καλά. Έτρεξα.

Βγήκα έξω αλλά αυτό που είδα με μπέρδεψε και ήθελα να μπω πάλι μέσα. Έβαλα τα δυνατά μου όμως και πήγα πιο κοντά για δω με σιγουριά τι απέγιναν οι φίλοι μου. Εκεί που πριν ήταν η αυλή του σπιτιού μου τώρα υπήρχε μία μεγάλη στρόγγυλη τρύπα. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι στο καλό είχε γίνει. Που πήγαν οι 3 φίλοι μου; Ήταν κάπου βαθιά μέσα στην γη ή κάπου ψηλά στον ουρανό ; Δεν είχα όμως χρόνο για να βρω απαντήσεις στα ερωτήματα που με βασάνιζαν. Ποτέ δεν υπήρχε χρόνος για ερωτήσεις. Όχι στη χώρα. Έπρεπε πάλι να κάνω αυτό που ήξερα καλά. Έτρεξα.
Όταν στράφηκα και κίνησα να πάω προς το σπίτι άκουσα ένα δεύτερο μπαμ το ίδιο δυνατό με πριν. Αυτή τη φορά όμως κάτι είχε αλλάξει. Δεν ξέρω τι. Δεν μπορώ να σας πω τι ήταν αυτό. Έπεσα κάτω και δεν μπορούσα να κουνηθώ. Δεν είχα χτυπήσει κάπου. Για αυτό ήμουν σίγουρος. Κάτι άλλο μου είχε συμβεί και από χτες δεν έχω ακόμη καταφέρει να το βρω. Πόση ώρα έκατσα κάτω, ούτε αυτό το ξέρω. Μπορεί 10 δευτερόλεπτα, μπορεί 10 λεπτά, μπορεί 10 ώρες. Κάτι ένιωθα να έχει πεθάνει μέσα μου, χωρίς εγώ να έχω χτυπήσει. Μία ακόμη τρύπα. Κι όμως, κάποια στιγμή κατάφερα να σηκωθώ. Τι να δω όμως μπροστά μου; Άλλη μία μεγάλη στρόγγυλη τρύπα εκεί που πριν ήταν το σπίτι μου. Εκεί που μαγείρευε τα μεσημέρια η μητέρα μου, εκεί που έβλεπε τα απογέματα τηλεόραση ο πατέρας μου, εκεί που κοιμόμουν τις νύχτες εγώ. Αντί για σπίτι υπήρχε μία τρύπα. Να πάρει. Πολλές τρύπες για μια μέρα. Έπρεπε να κάνω αυτό που είχα μάθει για να επιβιώνω. Έτρεξα.

Το τελευταίο πράμα που θυμάμαι είναι αυτή εδώ η βάρκα και τον πατέρα μου να με αγκαλιάζει για να μη κρυώσω. Τώρα που η βάρκα ταρακουνάει απ’ το κύμα αγκαλιαζόμαστε για να μην χαθούμε. Όλοι μάλλον το ίδιο κάνουν. Τώρα που το σκέφτομαι, δεν περίμενα ποτέ τόσα άτομα να χωράνε σε μια βάρκα. Όχι ότι μπορώ να τους δω όλους μιας και είναι νύχτα και δεν μπορώ να διακρίνω καθαρά τίποτα. Οι φωνές, τα κλάματα και τα χνώτα τους όμως είναι τόσα μα τόσα πολλά. Κάποιες φωνές μάλιστα μου φαίνονται γνωστές απ’ τη γειτονιά. Για να έτυχε να είμαστε όλοι μαζί στην ίδια βάρκα μάλλον είδαν κι αυτοί τους φίλους τους και τα σπίτια τους να γίνονται στρόγγυλες τρύπες στη γη. Tώρα που το θυμήθηκα όμως, που είναι η μητέρα μου;

Δεν προλαβαίνω να ρωτήσω όμως γιατί κάτι συμβαίνει στην βάρκα και όλοι ταράζονται. Ο πατέρας μου με σφίγγει πάνω του ακόμη πιο δυνατά καθώς οι φωνές και τα κλάματα γύρω μας γίνονται περισσότερα και πιο δυνατά. Μάλλον κάτι φοβούνται, δεν εξηγείται αλλιώς. Αλλά κι εγώ μια από τα ίδια είμαι. Τρέμω ολόκληρος. Ίσως είναι επειδή κρυώνω, ίσως είναι επειδή φοβάμαι, ίσως ακόμη ακόμη επειδή το ίδιο κάνουν και πολλοί γύρω μου και θέλω να τους μοιάσω για να μη νιώθω περίεργος. Άδικα ο πατέρας μου κουμπώνει όσο καλύτερα μπορεί αυτή τη πορτοκαλί φούσκα πάνω μου, αν και η αλήθεια είναι πως δε ξέρω γιατί το φορέσαμε αυτό το φουσκωτό πράμα πάνω μας. Ίσως να είναι για το κρύο και απ’ ότι φαίνεται ο πατέρας μου δεν κρυώνει.

Δε θα πιστέψετε όμως τι ακολούθησε. Κι άλλη τρύπα! Αυτή τη φορά στη βάρκα μας. Μέσα σε δευτερόλεπτα βρισκόμασταν όλοι στο νερό κι αυτό γιατί ταραχτήκαμε όλοι τόσο πολύ που δεν ξέραμε τι κάναμε. Μου φάνηκε σαν να βλέπαμε κάποιο φοβερό τέρας που μας έδειχνε τα δόντια του με τον πιο απειλητικό τρόπο. Κι όμως δεν υπήρχε κανένα τέρας. Μονάχα απόλυτο σκοτάδι. Για την ακρίβεια, δύο ήταν τα σκοτάδια και πάλευαν μεταξύ τους για το ποιο θα νικήσει. Από τη μία το σκοτάδι του ουρανού και από την άλλη η μαυρίλα της θάλασσας. Εμείς που φορούσαμε τη πορτοκαλί φούσκα καταφέραμε να ισορροπήσουμε κάπου στη μέση, τους υπόλοιπους όμως τους κατάπιε ο βυθός. Αυτό πρέπει να ήταν το τέρας που νομίζαμε πως βλέπαμε. Εγώ για να σωθώ προσπάθησα να κάνω αυτό που ήξερα καλά, να τρέξω δηλαδή, αλλά δεν τα κατάφερα. Α ρε μπαμπάκα που να είχες φανταστεί όταν μου μάθαινες πώς να επιβιώνω ότι θα χρειαζόμουν τόσο σύντομα και το κολύμπι.

Πώς τα φέρνει όμως η ζωή. Εγώ που δεν ήξερα κολύμπι κάθομαι τώρα σε ένα βράχο εδώ στη στεριά, πίνω το νεράκι που μου έδωσε μια καλή κυρία, τρώω το ψωμί που μου πρόσφερε ένας καλός κύριος, και σας διηγούμαι την ιστορία πως η μητέρα μου, που ήξερε να τρέχει, βρίσκεται κάπου βαθιά μες τη γη και πως ο πατέρας μου, που ήξερε να κολυμπάει, βρίσκεται κάπου βαθιά μες τη θάλασσα. Η ιστορία μου όμως κάπου εδώ τελειώνει γιατί φτάσαμε στο τώρα. Τι θα κάνω από δω και πέρα δεν είμαι σίγουρος. Αυτό που ξέρω είναι πως θέλω να προχωρήσω.

Το όνομα μου είναι ocean και είμαι εννιά χρονών και κάτι. Θέλω να πάω σχολείο και να μάθω πως λένε τη χώρα μου. Θέλω να ξέρω που πήγαν οι φίλοι μου και τι είναι βαθιά στη γη και βαθιά στη θάλασσα που πήγαν οι γονείς μου. Θέλω να πάω σχολείο για να μάθω τι σημαίνει η λέξη «πειραματόζωο» και επίσης θέλω να ξέρω να μιλάω πολλές γλώσσες για να πω στους κακούς όλων των χωρών ότι αυτό που κάνουν δεν είναι σωστό. Ελπίζω επίσης να μεγαλώσω και να μάθω όλους τους κανόνες επιβίωσης γιατί απ’ ότι φαίνεται δεν είναι μόνο το τρέξιμο και το κολύμπι. Και αφού τα ξέρω ΑΥΤΑ, κάποια μέρα όλα αυτά, θα τα μάθω μετά στα παιδιά μου γιατί αυτό είναι το σωστό. Το όνομα μου είναι ocean, είμαι εννιά χρονών και κάτι και θέλω να ευχαριστήσω όλους τους «καλούς» αυτού του κόσμου, γιατί μου επιτρέπουν να ελπίζω.

Όταν το μέλλον δίνει ζωή στο παρόν

«Μη σταματάς να ονειρεύεσαι» άκουγα ξανά και ξανά, μόνο που κανείς δεν μου είπε να προσέχω να μην σπαταλήσω τα όνειρα μου

Και αν σωστά αναρωτιέστε πως τα όνειρα μπορούν να ‘’σπαταληθούν’’, ακολουθήστε τη σκέψη μου για λίγα δευτερόλεπτα

Για χρόνια φανταζόμουν ένα μέλλον που με κρατούσε αιχμάλωτο του παρελθόντος. Ότι όνειρο και να έκανα για το μέλλον ήταν όνειρο που είχε προαπαιτούμενο ένα θαύμα της ιατρικής που είτε θα με σήκωνε από το αμαξίδιο, είτε θα μου έβαζε ένα ρομποτικό-λειτουργικό χέρι που το είχα τόσο μεγάλη ανάγκη. Αυτοί ήταν οι μοναδικοί τρόποι για να υπάρξει ένα καλό μέλλον, στο οποίο όσο δεν κατάφερνα να φτάσω, απλά ανέβαλα να ζήσω στο παρόν. Όλα άλλαξαν όταν μετά από χρόνια κατάφερα να αποκωδικοποιήσω και κατά συνέπεια να ξεπεράσω ένα τέτοιο όνειρο, που το έχω μάλιστα αποδώσει σε στοίχους και μουσική πολύ πριν το αφήσω να με διδάξει. Μάλλον αυτός ήταν ο τρόπος μου να εξελιχθώ μαζί του. (Μπορείτε να το ακούσετε εδώ -> https://www.youtube.com/watch?v=pA8Ja4A_r5s)

Στο όνειρό μου λοιπόν εμφανίστηκε ένας άγγελος και μου πρότεινε μια συμφωνία, να διαλέξω ανάμεσα από δύο εκδοχές. Στη πρώτη θα με έκανε ‘’καλά’’ και θα μπορούσα για είκοσι τέσσερεις ώρες να κάνω ότι μα ότι λαχταρούσε η ψυχή μου, μα μόλις ο χρόνος αυτός περνούσε, θα έπρεπε να τον ακολουθήσω μακριά από αυτή τη ζωή, δηλαδή κατά κάποιον τρόπο θα πέθαινα. Στην άλλη περίπτωση θα μου έδινε την επιλογή να ζήσω μια ζωή χωρίς άλλες δυσάρεστες εκπλήξεις στην υγεία μου μέχρι τα γεράματα μου, αλλά πάντα από το αναπηρικό μου αμαξίδιο. Δεν ξέρω πόσο το εννοούσα τη στιγμή εκείνη, αλλά στο όνειρο διάλεξα αμέσως την πρώτη επιλογή, χωρίς καμία δυσκολία. (πως επέλεξα να περάσω αυτές τις 24ώρες είναι το θέμα του παραπάνω τραγουδιού, που μπορείτε να βρείτε και να ακούσετε στο κανάλι μου στο youtube)

Αλήθεια, σας έχει τύχει να ακούσετε την έκφραση «Ζήσε την κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία»;; Είναι ακόμη μια γνωστή προτροπή για να ζήσουμε εντονότερα το παρόν και τη στιγμή. Σας θυμίζει κάτι; Γιατί εμένα μου φέρνει λίγο προς το όνειρο μου. Να κάνω ότι λαχταράει περισσότερο η ψυχούλα μου (σαν) να είναι η τελευταία μου μέρα. Στην παραπάνω πρόταση αυτό το σαν είναι λίγο ‘’παιχνιδιάρικο’’ γιατί ενώ υπάρχει, είναι και σαν να μην υπάρχει. Γιατί αν πράγματι ζούσαμε τη μέρα μας σαν να ήταν η τελευταία, πολύ πιθανόν να γινόταν και η τελευταία. Γιατί ίσως να κάναμε τρέλες, να θυμόμασταν ακραία αποθαμένα και να παίρναμε ρίσκα που δεν θα τα ‘’ακουμπούσαμε’’ διαφορετικά. Γι’ αυτό δεν ζούμε την κάθε μας μέρα σαν να είναι η τελευταία. Γιατί δεν θέλουμε να είναι η τελευταία, ούτε η προτελευταία.

Αυτό που υποστηρίζω στο νέο μου βιβλίο «Η τέχνη της αισιοδοξίας’’ είναι ότι ‘’θέλουμε και χρειαζόμαστε κάτι ανάμεσα στο «ζήσε την κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία» και στο «ζήσε την κάθε σου μέρα σαν να είναι η πρώτη». Θέλουμε φυσικά να ζούμε τη στιγμή και να νιώθουμε γεμάτοι από ζωή και αυτή η συνείδηση θα γίνει πραγματικότητα  όταν το μέλλον και το παρελθόν θα γίνουν σύμμαχοι για το παρόν και όχι εμπόδιο του. Η φαντασία είναι ένα από τα πιο χρήσιμα εργαλεία στην ζωή μας και μόλις αρχίσουμε να περνάμε ποιοτικό χρόνο μαζί του, θα ανακαλύψουμε πολύ γρήγορα όλα όσα έχει να μας προσφέρει.‘’

Ο ρόλος της ευγνωμοσύνης στην ζωη

«Θεέ μου, βοήθησε τη μανούλα μου να γίνει γρήγορα καλά και δεν θα ζητήσω ποτέ τίποτα άλλο» ή «ας με ευνοήσει η τύχη τώρα που τη χρειάζομαι και ας είναι μονάχα αυτή τη φορά»

Σας έρχεται στο μυαλό κάποια τέτοια στιγμή στη ζωή σας που αντιμετωπίζατε κάποια εξαιρετικά μεγάλη δυσκολία, που αν την ξεπερνούσατε θα νιώθατε ευγνώμονες έως και ευτυχισμένοι; Μια τέτοια στιγμή που τρέματε για την υγεία σας και την ζωή σας ή κάποιου αγαπημένου σας προσώπου, ώστε να υποσχεθείτε προς πάσα κατεύθυνση πως αν ξεπεραστεί η δυστυχία αυτή και μείνει πίσω στο χρόνο μονάχα σαν ανάμνηση από ένα κακό όνειρο, θα συνεχίζατε την υπόλοιπη ζωή χωρίς γκρίνιες και δυσανασχέτηση, αλλά με ευγνωμοσύνη, χαμόγελο και θάρρος. Τι συνέβη τελικά; Κρατήσατε την υπόσχεση σας;

Πριν πολλά χρόνια βρέθηκα και εγώ αντιμέτωπος με την δική μου ανεκπλήρωτη υπόσχεση. Ήταν ένα μουντό και πνιγερό πρωινό που με βρήκε στο μπαλκόνι. Βουτηγμένος στην υγρασία και μπουχτισμένος έπειτα από μια ακόμη δύσκολη νύχτα. Μεσ’ τα νεύρα και την γκρίνια, πήρα μια βαθιά ανάσα από εκείνες που παίρνει κανείς έχοντας την ψευδαίσθηση πως μαζί με τον αέρα θα βγουν από μέσα του και όλα όσα τον βαραίνουν. Και φυσικά δεν έφυγε κανένα βάρος από μέσα μου. Όχι ακόμη…

Γιατί έτυχε να πάρω μια ανάσα λίγο πιο βαθιά απ’ ότι έπρεπε, με αποτέλεσμα να με επισκεφτεί για λίγα δευτερόλεπτα μια γλυκιά ζαλάδα, που ήταν όμως αρκετή να φέρει συνειρμικά στον νου μου μια άλλη πολύ χειρότερη ζαλάδα που είχα συναντήσει τον πρώτο χρόνο μετά το ατύχημα μου, όταν προέκυψε ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας ενώ βρισκόμουν μέσα στο νοσοκομείο και μου κόπηκε η αναπνοή για σχεδόν ένα λεπτό. Τότε η ζαλάδα ήταν μονάχα η αρχή από ένα δύσκολο ταξίδι μερικών ατελείωτων δευτερολέπτων που ένιωθα τη ζωή να φεύγει από μέσα μου βασανιστικά, για να ακολουθήσει ένα παγωμένο σκοτάδι που με έφερε αντιμέτωπο με την παραδοχή ότι αυτό ήταν, κάπως έτσι έφτασε το τέλος

Και όμως μία νοσηλεύτρια, όσο εγώ έλειπα, είχε τρέξει να φέρει το μηχάνημα που θα με κρατούσε στη ζωή. Όταν το φως επέστρεψε και ανέπνεα ξανά, θυμάμαι να νιώθω ευτυχισμένος και να υπόσχομαι πως όσο αναπνέω ελεύθερα, δεν θα γκρινιάζω ποτέ για τίποτα. Είχα μάθει να εκτιμώ τα πάντα, ακόμη και το πιο αυτονόητο, την ανάσα. Και όμως δεν τήρησα την υπόσχεση μου όσο και αν το ήθελα. Αυτό συνειδητοποίησα το μουντό εκείνο πρωινό στο μπαλκόνι, όταν άνοιξα τα μάτια μου μετά από τη γλυκιά εκείνη ζαλάδα. Κάτι όμως είχε αλλάξει

Κοιτούσα γύρω μου μαγεμένος και έβλεπα έναν κόσμο διαφορετικό απ’ ότι λίγα δευτερόλεπτα πιο πριν. Είδα κάτι απτόητα σπουργιτάκια να ψάχνουν ανάμεσα στα μεγάλα κλαριά ενός φοίνικα να βρουν ότι είχε απομείνει από την φωλιά τους που καταστράφηκε από το πέρασμα της καταιγίδας. Οι σταγόνες της βροχής έκαναν ουρά πάνω σε ένα μεγάλο φύλλο δέντρου και σαν σε τσουλήθρα από λούνα παρκ, έπαιρναν φόρα και πηδούσαν σαν μικρά παιδιά που παίζουν. Ο αέρας έδινε στα πάντα κίνηση και ζωή και άκουγα ξεκάθαρα τη μουσική που έπαιζαν τα πάντα γύρω μου καθώς υπάκουαν στον άνεμομαέστρο. Και φυσικά η υγρασία. Την μυρωδιά της την ξεχώριζα με λαχτάρα και το σώμα μου την αγκάλιασε σαν φιλαράκι από τα παλιά, από τα πολύ παλιά, τότε που στον πλανήτη μας δεν υπήρχε ακόμη ζωή και περιμέναμε από μερικά φύκια να δώσουν στην ατμόσφαιρα λιγάκι παραπάνω οξυγόνο.

Φυσικά και χαμογελούσα, και όχι, δεν είχα τρελαθεί. Απλά είχα θυμηθεί την υπόσχεση που είχα δώσει. Οι δυσκολίες της προηγούμενης βραδιάς έμοιαζαν ασήμαντες και σίγουρα ανίκανες να μου χαλάσουν άλλο τη διάθεση. Αυτό που είχα κάνει εκείνο το πρωί ήταν να θυμηθώ όλα όσα η καθημερινότητα, οι γρήγοροι ρυθμοί και τα προβλήματα την ζωής με είχαν ‘’αναγκάσει’’ να ξεχάσω. Την ευγνωμοσύνη.

Εκείνο το πρωινό λοιπόν είχα ανακαλύψει έναν τρόπο για να την δημιουργώ, για να την φέρνω στη ζωή μου κάθε φορά που την χρειάζομαι. Αυτό τον τρόπο μοιράζομαι μαζί σας σε ένα από τα κεφάλαια του νέου μου βιβλίου ‘’Η τέχνη της αισιοδοξίας’’,που είναι κομμάτι της δικής μου πρότασης για μία ρεαλιστική αισιοδοξία, που πιστεύω ότι έχει ως αναπόσπαστο κομμάτι της την ευγνωμοσύνη. Και όχι, δεν πιστεύω ότι ένας άνθρωπος μπορεί να νιώθει ευγνώμον κάθε στιγμή και κάθε δευτερόλεπτο της ζωής. Αλλά ναι, πιστεύω ότι μπορεί να γεννάει την ευγνωμοσύνη μέσα του όταν την χρειάζεται περισσότερο από ποτέ. Χωρίς ευγνωμοσύνη, ούτε η αισιοδοξία είναι εφικτή, ούτε η ευτυχία αλλά ούτε καν η ίδια η ζωή.

Μια άδικα επικίνδυνη βόλτα με το σκύλο μου

Υποσχέθηκα να την προστατεύσω με όλες μου τις δυνάμεις,
αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ ότι το μεγαλύτερο μου πρόβλημα θα είναι οι άνθρωποι

Από τη μία είναι αυτοί οι ‘ΜΗ άνθρωποι’’ που βάζουν φόλες γιατί η ψυχή τους έχει πεθάνει

Αλλά από την άλλη είναι και ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων, κάποιες φορές καλοπροαίρετων και κάποιες άλλες όχι, που μου έχουν απαγορεύσει να βγαίνω βόλτα με τον σκύλο μου σε πολλά μέρη της πόλης, που μοιάζουν ιδανικά για σκύλους, αλλά απ’ ότι έμαθα, μόνο για συγκεκριμένους σκύλους.

Θα αναρωτηθείτε λογικά, πως γίνεται να μου απαγόρευσαν κάτι τέτοιο. Φανταστείτε με να προχωράω παρέα με την Ζωή δεμένη με λουρί στο πλάι του αμαξιδίου μου και δίπλα μου ο βοηθός μου, σε περίπτωση που χρειαστω κάτι. Πείτε μου τι μπορώ να κάνω όταν θα ορμήσει ένα δεσποζόμενο σκυλί χωρίς λουρί στην Ζωή. Εγώ να φωνάζω στον ιδιοκτήτη να πάρει τον σκύλο του και αυτός να μου λέει ‘’Αχ δεν είναι κακός, να παίξει θέλει’’. Και μετά έρχονται τα γρυλίσματα. Και μετά ακολουθούν τα δαγκώματα.

Μετά είναι και αυτοί που έχουν λουρί στο σκύλο τους αλλά θα στο φέρουν με το ζόρι γιατί έτσι θέλουν. Και αν τους πεις ότι δεν θέλεις ή δεν μπορείς αυτή τη στιγμή να διαχειριστείς το παιχνίδι, θα ζητήσουν και εξηγήσεις που δεν τις ακούν ποτέ και τελικά θα με ‘’γράψουν’’ και θα κάνουν του κεφαλιού τους.

Μετά είναι και αυτοί που πετάνε παντού τα υγειονομικά τους σκουπίδια όπου βρουν, πχ μάσκες, μωρομάντηλα, μέχρι και προφυλακτικα, όπως επίσης και οι καλοπροαίρετοι αλλά εξίσου επικίνδυνοι τύποι που πετάνε τα αποφάγια τους στα πεζοδρόμια για να βρουν κάτι να φάνε τα αδέσποτα. Δεν τους πέρασε όμως ποτέ από το μυαλό τι ζημία μπορεί να κάνει ένα ψαροκόκαλο στον οισοφάγο ενός ζώου.

Συμπέρασμα. Δεν βγαίνω ποτέ πια βόλτα μόνος με το σκύλο μου αλλά και με παρέα, πάλι δεν μπορούμε να πάμε πια στα όμορφα πάρκα και τις ανοιχτοσιές με γρασίδι της περιοχής που αρέσουν στην Ζωή, γιατί εκεί κάνουν κουμάντο οι ‘’μάγκες’’ με σκύλους χωρίς λουρί ή οι καλοπροαίρετοι που θέλουν τα σκυλάκια μας να παίξουν, χωρίς όμως να δέχονται αρνητική απάντηση. Αναγκαζόμαστε να τριγυρνάμε στους δρόμους, έχοντας τον νου μας στους τρελούς με τα αυτοκίνητα και στους άλλους τους καλοπροαίρετους με τα αποφάγια τους σε κάθε γωνιά των δρόμων. Ξέρω ότι πολλοί από τους παραπάνω δεν διανοήθηκαν ποτέ ότι φέρνουν με τις συμπεριφορές τους άλλους ανθρώπους σε τρομερά δύσκολη θέση. Και όμως το κάνουν…

Στεναχωριόμαστε αλλά μετά κοιτάμε τη Ζωή στα μάτια και τα ξεχνάμε όλα. Το ξέρω και το ξέρει και αυτή ότι η αγκαλιά μου θα είναι πάντα το πιο όμορφο μέρος στο κόσμο και δεν θα της λείψει ποτέ. Όσο υπάρχουν τέτοιες αγκαλιές στις ζωές μας, κανένα εμπόδιο δεν μοιάζει ικανό να σβήσει το χαμόγελο από τα χείλη μας. Τουλάχιστόν σε μένα η μέρα αυτή αργεί πολύ..

Έρωτας και αναπηρία, χωρίς παρεξηγήσεις

Και όμως μια κοινωνία σαν τη δική μας μπορεί να κάνει το μεγαλύτερο κακό, χωρίς μάλιστα να το καταλάβει κανείς. Ιδιαίτερα και αθόρυβα μαθήματα στο «δεν γίνεται, δεν μπορείς»

Όταν ήμουν δεκαεφτά χρονών, λίγο καιρό μετά το ατύχημα μου, βρέθηκα στη Σουηδία για να κάνω διάφορες εγχειρήσεις με την ελπίδα να με κρατήσουν στη ζωή. Μια μέρα λοιπόν μια νοσοκόμα τόλμησε να μου κάνει μια απλή και συγχρόνως τόσο πολύπλοκη ερώτηση

«Δημήτρη, κοπέλα έχεις;» και εγώ της απάντησα με σιωπή. Νόμιζα ότι της είχε ξεφύγει, αλλά αυτή επέμεινε και ξαναρώτησε. Τότε, με κάποιον εκνευρισμό, της απάντησα πως είχα ένα σοβαρό ατύχημα, όπου έχασα το χέρι μου, καθηλώθηκα σε αμαξίδιο και ανέπνεα με τη βοήθεια σωληνών. Πίστευα πως δεν χρειαζόταν να πω κάτι άλλο. Ο νοών, νοείτω

Έλα όμως που αυτή κατάλαβε ότι δεν ξέρω καλά αγγλικά. «Δεν σε ρώτησα αν είχες ατύχημα, αλλά αν έχεις κοπέλα» επανέλαβε με λιγάκι σπαστική φωνή, για να σιγουρευτώ μέσα μου ότι έμπλεξα με περίεργη…

Στη συνέχεια όμως της συζήτησης, αυτή κατάλαβε την παρεξήγηση και μου εξήγησε, όπως και πολλά ακόμη άτομα που γνώρισα εκεί, ότι στη Σουηδία οι άνθρωποι σε αναπηρικά αμαξίδια ερωτεύονται, παντρεύονται, τεκνοποιούν και γενικά διανύουν μια συζυγική ζωή όπως όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι. Έτσι λοιπόν και εγώ σιγουρεύτηκα. Οι Σουηδοί, αν και συμπαθητικοί, δεν ήταν και πολύ καλά στα μυαλά τους.

Γιατί εγώ, αν και μόλις δεκαεπτά χρονών, με κάποιον άγνωστο τρόπο ήμουν σίγουρος ότι δεν είχα καμιά ελπίδα στον έρωτα. Με επιμέλεια είχα διδαχθεί ποια είναι τα πρότυπα ομορφιάς, τι κάνει ελκυστικό έναν άνθρωπο και ποιοι έχουν δικαίωμα στον έρωτα. Και εγώ δεν ήμουν ούτε κατά διάνοια μέσα σε αυτούς.

Και ήταν τόσο καλά ριζωμένες αυτές οι αντιλήψεις μέσα μου, που όταν γνώρισα μια χώρα με αντίθετη νοοτροπία, μου ήταν ευκολότερο να τους βγάλω όλους τρελούς παρά να σκεφτώ πως κάτι δεν πήγαινε καλά με τις αντιλήψεις μου, ακόμη και αν αυτά που πίστευα για μένα με έθλιβαν ενώ αυτά που πίστευαν οι άλλοι για μένα έμοιαζαν με το πιο όμορφο όνειρο. Τόσο καλά και αθόρυβα είχα πάρει το μάθημα της αδυναμίας μου.

Αυτό που τελικά κατάφερα όμως μετά από αρκετή δουλειά μέσα μου, και που όλοι οφείλουμε στον εαυτό μας, ήταν να αφήσω μια πορτούλα ανοιχτή κάπου μες την καρδιά μου και μια μέρα ήρθε να τρυπώσει ο έρωτας και ενώ από το αμαξίδιο μου έψαχνα τρόπο να σηκωθώ και να περπατήσω, ξαφνικά βρήκα τον τρόπο να σηκωθώ ακόμη πιο ψηλά και να πετάξω. Ο έρωτας μονάχα μπορεί να το κάνει αυτό και καμιά κοινωνία με καμία νοοτροπία δεν έχει το δικαίωμα να κόψει από κανέναν αυτά τα φτερά. Γιατί στον μαγικό κόσμο της αγάπης και του έρωτα, ανάπηρος δεν είναι αυτός που δεν έχει χέρια ή πόδια, αλλά αυτός που δεν έχει ψυχή να σε νιώσει και συναισθήματα για να σε αγκαλιάσει.

Τα παραπάνω μοιάζουν λόγια ρομαντικά αλλά είναι λόγια αληθινά. Γιατί ο έρωτας δεν πέθανε ούτε καν σε περιόδους τρομερών πολέμων ή ακραίας φτώχιας ή σε κάθε άλλη δυσκολία που προέκυψε στην ιστορία. Ποιοι είμαστε εμείς να τον σκοτώσουμε με πρότυπα ψεύτικης ομορφιάς και εμπορικού ερωτισμού; Πως μπορέσαμε να τολμήσουμε να κλέψουμε από ανθρώπους το υπέροχο αυτό συναίσθημα που μπορεί να ομορφύνει τον κόσμο όλο; Ευτυχώς υπάρχουν πάντα και οι μαθητές ανεπίδεκτοι μαθήσεως αδυναμίας και οι δάσκαλοι που διδάσκουν την αγάπη και συντρίβουν το αδύνατο.

ΥΓ : Όλα τα παραπάνω είναι ένα ‘’μικρό’’ παράδειγμα της ‘’μαθημένης αδυναμίας’’, ενός επικίνδυνου φαινομένου που έχει δυστυχώς διαποτίσει την κοινωνία μας και που προσπαθώ να το αναδείξω και να το αντιμετωπίσω σε ένα από τα κεφάλαια του νέου μου βιβλίου «Η τέχνη της αισιοδοξίας» που θα κυκλοφορήσει πολύ σύντομα, του οποίου τα παραπάνω αποτελούν απόσπασμα. Αυτά είναι τα βιώματα μου, οι σκέψεις μου, τα μαθήματα μου.

Βρες αυτό που αγαπάς και ασ’ το να σε γεμίσει ζωή

Θέλω να πω δυο λόγια για τους γκαζάκιδες αυτής της χώρας
Όχι, δεν θα μιλήσω για την επικίνδυνη οδήγηση και τα αμέτρητα αθώα θύματα αυτής. Ούτε για την θλίψη που γέννησε σε αρκετούς φίλους του γνωστού μουσικού η απώλεια του. Θέλω να μιλήσω για την περιβόητη φράση του Τσαρλς Μπουκόφσκι: «Βρες αυτό που αγαπάς, και άφησέ το να σε σκοτώσει.»

Όταν άκουσα μια συνέντευξη του εν λόγω μουσικού, στο μυαλό μου ήρθαν αμέσως τα λόγια του Μπουκόφσκι, λόγια που δυστυχώς κάποτε με έβρισκαν σύμφωνο και με εξέφραζαν σε σημαντικό βαθμό. Μόνο που στη συνέχεια ακολούθησα μια ζωή και έκανα σημαντικές προσπάθειες προς την ελευθερία του πνεύματος, για να καταλάβω πολύ γρήγορα πόσο μεγάλη παγίδα αποτελεί η παραπάνω φράση. Μια ματιά στα φρικτά παιδικά χρόνια του Μπουκόφσκι είναι ίσως αρκετά για να καταλάβω πως μπορεί να προέκυψε η συγκεκριμένη στάση ζωής, κάτι που το παραδέχεται κατά κάποιο τρόπο και ο ίδιος, για την ακρίβεια, μία στάση ασεβής προς την ζωή, με μία παράδοση του εαυτού και του ελέγχου στα πάθη.

Στον γκαζάκια λοιπόν αρέσουν οι υψηλές ταχύτητες, ίσως η καταδίωξη και σίγουρα η αδρεναλίνη. Εγώ όμως αμφισβητώ ότι αυτό είναι μια ελεύθερη επιλογή. Έχω την αίσθηση ότι και μία δεύτερη ευκαιρία να δινόταν σε πολλούς γκαζάκιδες που έφυγαν νωρίς, πάλι τον ίδιο δρόμο θα ακολουθούσαν σαν κάτι καταναγκαστικό, γιατί νιώθουν μία ακατανίκητη έλξη για μία κατάσταση που φέρει την ταμπέλα ‘’αγαπώ την ταχύτητα’’. Πίσω όμως από αυτή την ταμπέλα ίσως κρύβονται πολλά και βαθιά ‘’ζητήματα’’ που ‘’ντύνονται’’ κάτω από μόδες και κουλτούρες και χαίρουν μάλιστα μεγάλης αποδοχής από το νεαρό κοινό. Τι βολικότερο λοιπόν, να κρύβεται ένα μεγάλο κενό κάτω από ένα σεντόνι που το θαυμάζει ο κόσμος.

Όταν όμως πέφτει το σκοτάδι και ο γκαζάκια μένει μόνος, μακριά από τα μάτια που τον καμαρώνουν, το κενό επιστρέφει και δημιουργεί όλο και μεγαλύτερη απόγνωση, που χρειάζεται όλο και μεγαλύτερο σεντόνι (περισσότερα γκάζια) για να καλυφτεί. Μέχρι τη μέρα που μία λάθος κίνηση θα τον οδηγήσει μέσα στο κενό που έκρυβε με τόση επιμέλεια για χρόνια.

Προτείνω στους γκαζάκιδες να αναρωτηθούνε το γιατί. Και φυσικά να μην μείνουν στην εύκολη και επιφανειακή απάντηση ‘’μου αρέσει η ταχύτητα’’. Όχι αν θέλουν να λέγονται ελεύθεροι άνθρωποι. Τι νιώθουν λίγο πριν τρέξουν; Ποια συναισθήματα και ποια βιώματα τους οδηγούν σε αυτή την τόσο επικίνδυνη διέξοδο; Αν το επιλέγουν ως χόμπι, εννοείτε πως είναι δικαιώματα τους, γι’ αυτό υπάρχουν και οι πίστες ταχύτητας (η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχουν και αρκετές). Αλλά αν αισθάνονται μία ακατανόητη ροπή προς το κίνδυνο, αν νιώθουν πως πρέπει να το κάνουν γιατί δεν γίνεται διαφορετικά, αν πιστεύουν πως αυτό είναι κομμάτι μιας κουλτούρας που έτσι είναι και τι να κάνουμε τώρα… προτείνω να σηκώσουν το σεντόνι και να κοιτάξουν με θάρρος το κενό που ίσως υπάρχει. Αυτό κι αν είναι δύσκολο, αυτή κι αν είναι μαγκιά. Έχουμε ανάγκη τέτοιους μάγκες

ΥΓ : Έχω φίλους γκαζάκιδες και βρίσκομαι σε αναπηρικό αμαξίδιο από γκαζάκια και κοντράκια. Όλα τα παραπάνω προφανώς δεν αφορούν τους πάντες αλλά εκτιμώ ότι περιγράφουν τους περισσότερες γκαζάκιδες. Να ενημερώσω πως ίσως ήμουν και εγώ γκαζάκιας ‘’σε μια άλλη ζωή’’. Τους λόγους τους έμαθα και τους ‘’διορθώνω’’. Η φράση του μπουκόφσκι πλέον με απωθεί, μιας και με εκφράζει καλύτερα το ‘’βρες τι αγαπάς και ασ’ το να σε γεμίσει ζωή’’